καψούρα=ζεϊμπέκικο

Είναι έρωτας η καψούρα; Όχι... δεν είναι.
Στον έρωτα υπάρχουν δύο, η καψούρα είναι το πιο μοναχικό συναίσθημα στον κόσμο.
Μοναχικό όσο και το ζεϊμπέκικο.
Ο Έρωτας είναι ταγκό. Η Καψούρα ειναι ζεϊμπέκικο

Αυτό το ζεϊμπέκικο της στροφής, του χασίματος, εκεί που ανοίγεις τα χέρια να σταυρωθείς, εκεί που ανοίγεις τα χέρια να πετάξεις. Εκεί που σκύβεις να γίνεις ένα με το χώμα, εκεί που σηκώνεσαι να γίνεις ένα με τον ουρανό. Είναι το πιο γρήγορο κοίταγμα από το κάτω στο πάνω και πάλι από την αρχή. Είναι εκεί που το κορμί σου, τόξο, χορδή, σκοινί να ενώνει το χώμα με τον ουρανό. Χωρίς καθορισμένα βήματα, τα βήματα του καθενός, ο πιο άναρχος, ο πιο λυτρωτικός χορός. Ο χορός της Άγιας Καψούρας.

Καψούρα είναι η Αγια Ανάγκη σου να πονέσεις. Καψούρα είναι η Αγια Ανάγκη σου, να γίνεις λιώμα, χώμα, λιάδα... Καψούρα είναι να ζητάς απεγνωσμένα να πιάσεις πάτο, να βουτάς, να τον ακουμπάς τον πάτο, να γεύεσαι την στιφάδα του, και μετά να πετιέσαι ψηλά, με αυτόν τον αναστεναγμό κραυγή, που σε ξεσκίζει και σε γιατρεύει.

Καψούρα είναι το χάσιμο. Για ποιον; Γιατί; Και τι σημασία έχει;
Καψούρα είναι το έργο. Ο Άλλος, ο όποιος Άλλος, ίσα το σκηνικό για να ζήσεις το ...έργο σου. Για να ζήσεις αυτή την Αγια Δυστυχία, μια Αγια Δυστυχία που λάμπει.

Η καψούρα συμπυκνώνει το ανεκπλήρωτο της ζωής, της στιγμής, της ανάγκης. Ο έρωτας έχει πρόσωπο. Η καψούρα ...δανείζεται ένα πρόσωπο. Άλλο κάθε φορά.

Ο έρωτας τελειώνει. Η καψούρα ποτέ.
Ο έρωτας έχει αρχή, μέση, τέλος. Ο έρωτας είναι καραμέλα. Τον πιπιλάς, τον γλύφεις, τον εξαντλείς, τον φτάνεις στο τέλος κρατώντας την γλύκα της επίγευσης ή τον φτύνεις γιατί σε λίγωσε.
Η καψούρα είναι άναρχη...και άπειρη. Η καψούρα, δανείζεται πρόσωπα, τα χρησιμοποιεί, τα κάνει μαχαίρια με την λάμα προς τα μέσα, κατεύθυνση τα σωθικά σου. Να νοιώσεις την λιποθυμιά της αιμορραγίας, να νοιώσεις τον πόνο του λαβώματος, να νοιώσεις την γλυκιά στιφίλα του αίματος σου.