Η πιο ρομαντική ιστορία που γράφτηκε ποτέ... (διήγημα)

Ήταν μια ηλιόλουστη Πέμπτη όταν τα βλέμματά τους συναντήθηκαν πρώτη φορά... Τριτοετής φοιτήτρια εκείνη, στη Φιλοσοφική. Τριαντάρης δικηγόρος εκείνος, με μεγάλες επιτυχίες... Τη γνώρισε στο μπαρ "Τρύπια Κασέλα" που δούλευε κάθε βράδυ για να βγάλει τα έξοδά της. Του πήρε το μυαλό με το πρώτο βλέμμα. Μετά του πήρε και την παραγγελία.
"Τι θα πιείτε"; τον ρώτησε με ένα βλέμμα όλο νάζι.
"Εσένα σε ποτήρι" της απάντησε εκείνος, κλείνοντας το δεξί μάτι.
Μετά από μισή ώρα ήταν στο σπίτι του. Μόνος. Το δεξί του μάτι ήταν ακόμα κλειστό. Του το είχε μελανιάσει η τριτοετής φοιτήτρια με τον ασημένιο δίσκο... Αχ, έρωτας κεραυνοβόλος! Τη στιγμή που ο δίσκος του μελάνιαζε τη δεξιά πλευρά του προσώπου, η καρδιά του κόντευε να σπάσει από ευτυχία. Έπρεπε να την κατακτήσει.
Την επόμενη μέρα την περίμενε έξω από τη σχολή της. Παράτησε τρεις δίκες που είχε, ο ένας ήταν σεσημασμένος ρεμπεσκές ούτως η άλλως και θα σάπιζε στη στενή. Η φοιτήτρια βγήκε με ανάλαφρο βήμα, αγκαζέ με έναν ψηλό μουσάτο με σανδάλια. Ποιο ήταν αυτό το αγγλοειδές πράμα που τολμούσε να κρατά τον έρωτα της ζωής του από το μπράτσο;
Σκέφτηκε να κατέβει από το αυτοκίνητο και να κάνει σκηνή. Να διεκδικήσει το θήραμά του! Τη γυναίκα του. Αλλά δεν ήθελε να πέσει τόσο χαμηλά στα μάτια της...
Ακολούθησε τον ψηλό μουσάτο μέχρι το σπίτι του. Τη στιγμή που ξεκλείδωνε την εξώπορτα, τον πλησίασε από πίσω και του έσπασε το κρανίο με τον γρύλλο. Τώρα το πεδίο ήταν ελεύθερο. Η γλυκιά του αγάπη θα του δινόταν ολόψυχα.
Το ίδιο βράδυ πήγε ξανά στην "Τρύπια Κασέλα" να τη συναντήσει. Έκατσε στην ίδια καρέκλα και περίμενε να έρθει για την παραγγελία του. Εκείνη πλησίασε και κοντοστάθηκε. Ω! Τον αναγνώρισε! Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή!
"Είμαι αυτός που του μαύρισες χθες το δεξί μάτι" της είπε με λατρεία.
"Και τώρα τι θες; Να σου μαυρίσω και το αριστερό;" απάντησε εκείνη ψυχρά, αλλά με μία υποβόσκουσα δόση πόθου. "Θα πιεις κάτι;" τον ρώτησε.
"Εσένα στάλα-στάλα..." απάντησε εκείνος χαμογελώντας.
Φάνηκε διστακτική... Δεν τον χτύπησε. Η επιμονή του, την είχε κερδίσει επιτέλους!
Καθώς οι μπράβοι τον πετούσαν στον γεμάτο κάδο, σκεφτόταν ότι μάλλον ήθελε λίγη προσπάθεια ακόμα.
"Αν ξανάρθεις εδώ, θα σου σπάσουμε τα πόδια" του είπε το τεράστιο ανθρωποειδές πριν κλείσει την πόρτα.
Δεν τον ένοιαζε! Αν του έσπαγαν τα πόδια, θα πήγαινε σέρνοντας να την ξαναδεί.
Το επόμενο πρωί την περίμενε πάλι έξω από τη σχολή της. Δεν ξαναπήγε στη δουλειά. Τον είχαν ήδη απολύσει. Εξοργίστηκε πολύ όταν το έμαθε, αλλά ο θυμός του πέρασε γρήγορα, καθώς έσφιγγε με τα δάχτυλά του το λαιμό του πρώην εργοδότη του.
Όταν εμφανίστηκε εκείνη, μόνη της, άνοιξε αμέσως την πόρτα του αυτοκινήτου και πετάχτηκε έξω.
"Σε αγαπώ"! της φώναξε... Η φωνή του, δυστυχώς, πνίγηκε από το κορνάρισμα του λεωφορείου, λίγο πριν περάσει από πάνω του.
Το σοκαρισμένο πλήθος είχε μαζευτεί γύρω του. Ανάμεσά τους διέκρινε κι εκείνη να τον κοιτάζει στα μάτια! Άπλωσε το χέρι του να την αγγίξει... "Σε αγαπώ" ψέλλισε και πάλι. "Τον γνωρίζεις;" τη ρώτησε κάποιος. "Ένας κρετίνος είναι" απάντησε εκείνη, "μου έχει σπάσει τα νεύρα τρεις μέρες τώρα..."
Ήταν ευτυχισμένος! Τον αναγνώρισε! Καθώς το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο νοσοκομείο, εκείνος έπλεε σε πελάγη ευτυχίας... Εκείνη έπινε έναν φρεντοτσίνο στην πλατεία.
Και αυτή, ήταν η πιο ρομαντική ιστορία που έχει γραφτεί ποτέ!